The long story: 

Με λένε Γιώργο Κουτσούκο και αγαπώ τους ανθρώπους και τα αρώματα. Με σπουδές marketing και διοίκησης, έχω εργαστεί σε διάφορους κλάδους του ιδιωτικού τομέα, σε managerial θέσεις. Έμαθα πολλά, γνώρισα ενδιαφέροντες ανθρώπους και πιστεύω πως έγινα καλύτερος άνθρωπος και επαγγελματίας. 

Μεγαλώνοντας (λίγο), κατάλαβα πως παρόλο που ήμουν καλά στην δουλειά μου, μου έλειπε το πάθος. Ήταν πολλές οι ώρες που αφιέρωνα σε αυτήν και συνειδητοποίησα πως οφείλω στον εαυτό μου να κάνω κάτι με το οποίο να μπορώ να παθιαστώ πραγματικά και να δώσω το 100% μου. Κάτι μέσα από το οποίο να εκφράζομαι, να προσφέρω, να αναπτύσσομαι και να αμείβομαι. Να ξυπνάω το πρωί και να είμαι ευτυχισμένος στην σκέψη του ‘να πάω στην δουλειά’. Ποια δουλειά όμως;

Παράλληλα είχα ένα χόμπυ, τα αρώματα. Πάντα αγαπούσα τα αρώματα, τις μυρωδιές γενικότερα, μου άρεσε να μυρίζω αρώματα, να μυρίζω όμορφα και εγώ ο ίδιος, συνέδεα ανθρώπους, καταστάσεις, διαθέσεις με μυρωδιές, και διοχέτευα αυτή την αγάπη μου αρχικά στην συλλογή αρωμάτων και μετά στις απόπειρες ανάμιξης συστατικών για να δημιουργήσω τα δικά μου. Ακριβό χόμπυ. Πολλά και ακριβά υλικά, πολύς χρόνος, και παράλληλα οι υποχρεώσεις έτρεχαν. Έξοδα, παιδιά, λογαριασμοί… Ήταν σωστό να αφιερώνω τόσα χρήματα και τόσο χρόνο στο χόμπυ μου; Χρειαζόμουν ένα ‘άλλοθι’ για να συνεχίσω να το κάνω χωρίς ενοχές. Και τότε το συνειδητοποίησα: Αν για μια δραστηριότητα ψάχνεις άλλοθι για να την κάνεις όλη μέρα, γιατί να μην γίνει αυτή η ‘δουλειά’ σου; Είχα την απάντηση που έψαχνα. 

Η δουλειά του αρωματοποιού δεν είναι εύκολη. Χωρίς ειδικές σπουδές, έπεσα με τα μούτρα στο διάβασμα και στις δοκιμές. Έκανα κάποια σεμινάρια για να μπορώ να ξεκινήσω από κάπου και μετά άρχισα να μαθαίνω από τα λάθη μου και τα λάθη των άλλων. Άπειρα αποτυχημένα πειράματα, κάθε ένα όμως μου έδινε μια νέα γνώση. Πολλά άγαρμπα αρώματα, σιγά σιγά όμως κάτι άλλαζε. Άλλαζε η μύτη μου, άλλαζε και το μυαλό μου. Άρχισα να εντοπίζω και να αναλύω μυρωδιές παντού και αυτόματα. Να συνδυάζω μυρωδιές και να φαντάζομαι πως θα μυρίζουν, να τις μυρίζει το μυαλό πριν τις μυρίσει η μύτη. Άρχισε κάθε ερέθισμα, κάθε εικόνα, κουβέντα, σκέψη, να είναι αφορμή και έμπνευση για ένα νέο άρωμα. Και τα ίδια τα αρώματά μου άρχισαν να αλλάζουν, να αποκτούν δομή και χαρακτήρα, άρχισαν να μιλούν… Και όσο μάθαινα νέα συστατικά, αλλά κυρίως πως συνδυάζονται μεταξύ τους, τα αρώματα γίνονταν και καλύτερα. Έφτασα στο σημείο να μεταφράζω σε αρώματα τα συναισθήματα και τις διαθέσεις μου. Δεν θα ξεχάσω την συγκίνηση της στιγμής που πρώτη φορά, ένας άνθρωπος που μύρισε ένα άρωμά μου, μου είπε «με κάνει να νιώθω μια μελαγχολία αλλά μαζί και μια ανακούφιση, σαν κάποιος να με αγκαλιάζει, να με φροντίζει και να με παρηγορεί». Ήταν αυτό που ήθελα να μεταφέρω με το συγκεκριμένο άρωμα και το μήνυμα είχε φτάσει.  Ήταν για μένα μια στιγμή βαθιάς συγκίνησης και ευτυχίας. Και μια στιγμή που συνειδητοποίησα πως πλησιάζει η ώρα που θα είμαι έτοιμος αυτή η αγάπη να γίνει ‘η δουλειά μου’.