Περί προσωπικών αρωμάτων #1

Σε αυτήν τη σειρά άρθρων θα γράψω για τα προσωπικά αρώματα, τη διαδικασία δημιουργίας τους, τα κίνητρά μου, τον τρόπο δουλειάς. Θα προσπαθήσω να εξηγήσω κάθε πτυχή τους, ενώ θα χαρώ να απαντήσω και σε πιθανές απορίες… Σκέφτηκα το πρώτο άρθρο να έχει να κάνει με το γιατί ασχολούμαι με τα προσωπικά αρώματα.

Μία εύκολη απάντηση είναι γιατί μου αρέσει. Θα εξηγήσω αργότερα τι ακριβώς μου αρέσει σε αυτά.

Μια δεύτερη εύκολη απάντηση είναι …ερώτηση: γιατί όχι; Πολλοί οι λόγοι για να ΜΗΝ κάνει κάποιος προσωπικά αρώματα, ας τους αναφέρουμε:

• Είναι μια πολύ χρονοβόρα διαδικασία. Δεν κατάφερα ποτέ να υπολογίσω πόσο χρόνο μπορεί να αφιερώσω σε ένα άρωμα, κυρίως γιατί δεν είναι συγκεντρωμένος χρόνος. Υπάρχει χρόνος για να γνωρίσω αυτήν ή αυτόν που θα φορέσει το άρωμα, να μελετήσω ό,τι πληροφορία μου έχει δώσει και να σκεφτώ τι θα μπορούσε να του ταιριάζει. Μετά πρέπει να μελετήσω νέα συστατικά ή προσεγγίσεις για να έρθω πιο κοντά στον στόχο και να συγκεντρώσω αυτά τα υλικά. Όσα και να έχω ποτέ δεν μπορώ να τα έχω όλα γιατί δεν ξέρω που θα με πάει η προσωπικότητα ενός ανθρώπου. Το άρωμα δημιουργείται με βάση τον άνθρωπο που έχω απέναντί μου, όχι τα συστατικά που έχω στα ράφια μου. Μετά υπάρχει χρόνος για τις δοκιμές, πολλές δοκιμές, δείγματα επί δειγμάτων… Τροποποιήσεις, διορθώσεις, καμιά φορά και πέταμα όλων και ξανά από την αρχή αν έχουμε πάρει λάθος δρόμο. Επικοινωνία με τον άνθρωπο, να τον ενημερώσω για το που βρισκόμαστε, τι κάνω και τι σχεδιάζω, να πάρω feedback. Και φυσικά η συσκευασία, το όνομα, η ετικέτα κλπ, που όμως είναι το λιγότερο. Αυτά είναι τα κομμάτια που μπορώ κουτσά στραβά να μετρήσω. Όμως τις στιγμές που πετάγομαι στον ύπνο μου και λέω “το βρήκα!!! Πτι γκραιν θα βάλω στο άρωμα της Στέλλας να δώσω φυσικότητα!” ή τις στιγμές που θα μπορούσα να απολαμβάνω έναν καφέ με φίλους και αντί για αυτό σκέφτομαι “Να, πως ήταν η καμμένη ζάχαρη σε αυτή την crème brûlée, αν έβαζα ένα τσικ στο άρωμα της Μάνιας θα της άρεσε ή μήπως θα παραβαρύνει;”, αυτόν τον χρόνο που θεωρητικά κάνω κάτι άλλο αλλά το μυαλό μου είναι εκεί, στο άρωμα και στον άνθρωπο που θα το φορέσει, πως τον μετράω;;;
• Είναι μία πολύ δαπανηρή διαδικασία. Μπορεί το ποσό που χρεώνω να ακούγεται πολύ -και είναι ξεκάθαρα ένα σεβαστό ποσό- αλλά το κόστος για τα προσωπικά αρώματα είναι πολλαπλάσιο. Πέρα από τα υλικά που χαλάω και τα αναλώσιμα (θυμάμαι σε άρωμα να έχω καταναλώσει δύο κουτιά -περίπου 1000- πιπέτες μιας χρήσης), πέρα από τα υλικά που πρέπει να συντηρώ, που λήγουν, θέλουν ανανέωση, χρειάζονται ψυγεία κλπ, είναι ο χρόνος που περιέγραψα παραπάνω. Εάν κοστολογήσω τον χρόνο είμαι μέσα big time, όπως θα έλεγαν και στο χωριό μου… δεν είναι οικονομικό το κίνητρο για τα προσωπικά αρώματα, είναι οικονομικά ασύμφορα, εκτός και αν η τιμή πάρει άλλο ένα μηδενικό στο τέλος…
• Είναι περίεργο να διαχειριστείς συναισθηματικά το γεγονός πως το παιδί σου (το άρωμα), που το έφτιαχνες τόσο καιρό, ουσιαστικά το δίνεις για ‘υιοθεσία’ σε κάποιον άλλο και το αφήνεις στα χέρια του. Φτιάχνω ένα άρωμα, βασικά πολλά αρώματα για έναν άνθρωπο και συνήθως διαλέγουμε από κοινού το καλύτερο και του το δίνω με ειλικρινή χαρά. Το έχω πονέσει, το έχω αγαπήσει, και θέλω να ‘ευτυχήσει’. Θα το φοράει όποιος/όποια το πάρει; Και είναι και εγωισμός. Θέλω το πόνημά μου, ειδικά αν είναι και του γούστου μου* να το μυρίσει και να το φορέσει όλος ο κόσμος. Και αυτό το άρωμα θα το φοράει μόνο ένας άνθρωπος…

*δεν είναι όλα τα αρώματα που φτιάχνω του γούστου μου, με την έννοια του ότι μπορεί να έχουν μεν την ‘έγκρισή’ μου, αλλά προσωπικά δεν θα τα φορούσα όλα, αυτό όμως θα το αναλύσουμε σε ξεχωριστό άρθρο

Γιατί λοιπόν ασχολούμαι με αυτά; Τι μου δίνουν;

• Έμπνευση. Είναι συναρπαστικό το τι έχει ένας, κάθε άνθρωπος μέσα του και τι μπορεί να σε αφήσει να δεις. Πραγματικά κάθε ένας πελάτης είναι ένας άλλος κόσμος, τελείως, τελείως διαφορετικός από τους υπόλοιπους. Με πάει σε αρωματικά μονοπάτια που δεν θα είχα φανταστεί, που δεν θα περπατούσα μόνος μου, και χαράζει μια πορεία που δεν ήξερα ότι υπάρχει. Μπορεί να ακουστεί περίεργο, αλλά χωρίς να το ξέρει κάθε ένας γίνεται κατά κάποιο τρόπο ένας ‘καλλιτεχνικός διευθυντής’, που ορίζει την κατεύθυνση, εγκρίνει ή απορρίπτει, και τελικά συνδημιουργεί.
• Γνώση και εξέλιξη. Καλώς ή κακώς, οι άνθρωποι αναπτύσσουμε συνήθειες. Προτιμήσεις και ευκολίες. Νομίζω όλοι αλλά ας μην μιλήσω για όλη την ανθρωπότητα, ας πω για τον εαυτό μου. Εγώ λοιπόν το κάνω. Και στον τρόπο που δουλεύω και δημιουργώ αυτό βάζει κάποιους περιορισμούς. Έχω αγαπημένα κομμάτια του αρώματος (π.χ. αγαπώ τις βάσεις και είμαι δυνατός σε αυτές, ενώ θεωρώ πως είμαι πιο αδύναμος στις κορυφές), έχω αγαπημένα συστατικά ή κατηγορίες. Θα μπορούσα να παίζω μόνο με αυτά, το έχω κάνει βασικά, και να είναι όλα καλά. Να φτιάχνω ξυλώδη musky αρώματα, να φτιάχνω ωραία λιβάνια… Έλα όμως που η τελευταία πελάτισσα ξεκάθαρα ήθελε ένα φρουτώδες άρωμα… Δεν είχα ασχοληθεί σχεδόν καθόλου. Και πως θα δώσω διάρκεια σε ένα άρωμα με φρούτα (σημείωση: τα φρούτα είναι κατά κανόνα νότες κορυφής, έχουν μικρή διάρκεια) χωρίς να του αλλοιώσω τον χαρακτήρα; Και πως θα του δώσω ένταση χωρίς να μπουκώνει στην αρχή; Τέτοιες προκλήσεις συναντώ στα προσωπικά αρώματα, και για να τις ξεπεράσω αναγκάζομαι να ξεβολευτώ από τις συνήθειές μου, να αποκτήσω νέα γνώση και να γίνω καλύτερος.
• Παρέα. Ακούγεται περίεργο, αλλά το επάγγελμα του ανεξάρτητου αρωματοποιού είναι αρκετά μοναχικό. Λιγότερο ίσως μοναχικό είναι το επάγγελμα του αρωματοποιού που είναι ενταγμένος σε κάποια μεγάλη εταιρία, αλλά κάτι μου λέει ότι αυτός θα την ήθελε τη μοναχικότητα… Θέλω να έχω έναν άνθρωπο να μοιραστώ τον ενθουσιασμό μου, τις προσπάθειές μου, να μου δώσει feedback, να μου κάνει παρατηρήσεις ή να μου πει πόσο καλή είναι η δουλειά, να έχει ενδιαφέρον. Νομίζω πως δεν είναι τυχαίο ότι τα πιο ωραία αρώματα τα έχω κάνει όταν υπήρχε ωραία επικοινωνία.
• Αίσθηση προσφοράς. Είμαι δοτικός άνθρωπος. Θέλω να νιώθω ότι προσφέρω, ότι είμαι χρήσιμος. Βεβαίως νιώθω δημιουργικός όταν φτιάχνω αρώματα, νιώθω πως προσφέρω όταν δίνω δουλειά σε συνεργάτες και προμηθευτές, όταν δημιουργώ αξία και πληρώνω τους φόρους μου και τις υποχρεώσεις μου, και νιώθω πως αν τα αρώματά μου προκαλούν συναισθήματα και βοηθούν να εντυπωθούν αναμνήσεις, τότε είμαι και χρήσιμος. Όταν όμως έχω μπροστά μου τον άνθρωπο που θα φορέσει το άρωμα, μαθαίνω τη ζωή του, τον χαρακτήρα του, φαντάζομαι πως το άρωμα θα λειτουργήσει στη ζωή του, τότε η ικανοποίηση είναι πολύ μεγαλύτερη και χειροπιαστή. Έχω με έναν τρόπο βοηθήσει να γίνει λίγο πιο όμορφη η ζωή ενός ανθρώπου, ενός ανθρώπου συγκεκριμένου που τον βλέπω μπροστά μου ή του μιλάω στο τηλέφωνο. Είναι δύσκολο να περιγράψω την ικανοποίηση που παίρνω όταν νιώθω ότι ‘το πετύχαμε’…